Moos 12 weken oud

En dan is Moos 12 weken oud....!! Totaal 20 weken vrij geweest, 

en nu is het dan zover dat ik weer moet gaan werken. Ik heb echt de tijd nodig gehad, om aan Moos te wennen en als moeder. Een achtbaan van emoties die door mijn lijf gierden. Hyperactief tot flinke vermoeidheid, emotioneel, intens gelukkig, geïrriteerd, verward, onzeker of juist weer heel erg zeker en de verantwoordelijkheid. Niks is meer vanzelf sprekend en het draait niet meer alleen om mij of om ons. 

Structuur en een dagritme zit er nog niet helemaal erin. Als je een ritme heb gevonden loopt het  de volgende dag weer anders. Ik wil zelf nog al te graag op pad, en neem Moos lekker mee. Al eerder over zijn middag slaapje gesproken. Ik was eerst erg gefocust dat het moet. Moos slaapt nog na elke fles, en geeft zelf zo nog zijn ritme aan. Waarom dan die strijd aangaan, om hem in zijn bedje neer te leggen in de middag. Als hij dan alleen maar gaat huilen en over zijn toeren is en dan helemaal niet meer slaapt. 

En hoe trots ik ben, dat Moos eindelijk zijn hoofd omhoog houd als hij op zijn buik ligt. Zo leuk als je veranderingen ziet in groei en ontwikkelingen. De overstap naar grotere kleding maten, en dan toch verbaasd bent? Haha... En dat je het even jammer vind dat hij zo snel groeit. Dat hij je opeens helder aankijkt en je volgt als je weg loopt. Dat hij op kijkt als hij mijn stem hoort, terwijl hij bij iemand anders zit. Dat de gevoelens van "houden van" zo sterk kan zijn. Dat zijn lach jou doet stralen en alles weer doet vergeten. Zijn geklets en geluiden die hij maakt, jou weer doet lachen. 

Ik heb ieder geval weer zin om te gaan werken. Zodat ik ook weer wat structuur krijg. En dat ik weer mag nadenken over andere dingen in plaats van over de voedingen of waarom Moos huilt? Ik heb deze 12 weken nodig gehad. Om dit gehele proces van moeder worden tot het ontdekken ervan. Ondanks dat Moos het super goed doet en eigenlijk "geen kind aan hebt". Vond ik het een best pittige periode. En dan met name dat je 24 uur klaar moet staan. En dat je jezelf zo vergeet in dat proces. Nu begrijp ik dat sommige moeders sloddervossen zijn of gewoon zichzelf even niet verzorgen. Als je het toelaat pakken ze al je tijd. Haha... Ik heb de afgelopen 12 weken nodig gehad, om te beseffen dat het luie leventje dat ik had in de boekenkast staat. 

Vandaag even het besef dat wij dankbaar zijn dat Moos in ons leven is gekomen. Terug kijkend naar de mooie momenten en de band die ik met Moos al mocht opbouwen. In de hoop en geluk dat er nog vele van zulke mooie momenten bij mogen komen.